دوره ی مظفری

گاهی مواقع بعضی اتفاقات چنان با هم چفت و بست میشوند تا چیزی را به شما بیاموزند. بسیاری مواقع هم از سر شوخی و خنده است که این یادگیری شما تا ابد در ذهنتان ثبت میشود. چه بسیاری از شما در باره ی مسجد تاریخی یزد ، نکته ها شنیده باشید و بدانید از جمله اینکه: بنای اصلی آن در زمان ساسانیان نهاده شده است ولی در قرن هشتم هجری و دوره ی آل بویه و مظفری، شکل و مهندسی کنونی آن شکل گرفته شده . از ویژگیهای برجسته ی این مسجد، کاشیکاریها، ارتفاع بلند 24 متری مناره ها و عظمت بنای سردرمیباشد و شاید عکس آن را بر روی اسکناس بیست تومانی دیده باشید. یه جورایی همین عظمت بنا، سبب شده برای بعضی مردم محلی همچون مکان مقدّسی و یا «امامزاده» ای برای دعا و دخیل بستن به حساب آید.

از جمله اینکه دختران دم بخت و آماده ی ازدواج، پس از هماهنگی با خادم مسجد، توفیقی نصیبشان میشود که سالهاست کمتر مردی داشته است. بدینصورت که با رفتن برفراز بام بسیار مرتفع سردر مسجد، آنجا محفلی برای راز و نیاز و دعا پیدا میکنند و سپس به پایین تشریف میاورند و مراسمی را انجام میدهند که قبل از ذکر آن، باید مطلبی را در حاشیه توضیح بدهم.هرچند رسم بدی است و باید کم کم آنرا منسوخ کرد،در شهر نجف آباد و حومه، گاهی ،آن هم از سر بی دقتی به اسم کوچک افراد، پسوند «ی» میافزایند و هنگام خطاب کردن، آنرا بکار میبرند مثلا ً حمید = حمیدی ، مجید = مجیدی و ....

ما هم یک دوستی داشتیم به نام « مظفر»،که عجیب ، گرایش به جنس لطیف خانم ها داشت و بقول معروف دلش پاک بود و از سر صداقت، دوووووست میداشتتتتت. به همین علت، گاهی مواقع دوستان، از سر حرص رفتار او، اسم او را با لهجه ای غلیظ، « مظفری» خطاب میکردند.خب برگردم به ذکر دنباله ی موضوع و اینکه: طی یک سفری نطلبیده اما حسابی پرخاطره، به همراه دوستم؛ راهی یزد شدیم تا او را در امر پیگیری کارهای تعمییر ماشینهای نساجی، همراهی کرده باشم و از بدشانسی او و خوش شانسی ما، پیمانکارش نبود که نبود.با یک حساب سرانگشتی،برگشتن به نجف آباد و ندیدن آثار باستانی و دیدنی یزد، فرصتی پرغیمت بود که از دست میدادیم. بهمین خاطر زدیم به گشت و گذار و از اتفاق زمانی که از مسجد دیدار میکردیم، عصر پنج شنبه بود و همزمانی که راهنمای یک تورمسافرتی داشت از ویژگیهای مسجد،برای همراهانش میگفت، وارد شدیم و باز از اتفاق چند دختر خانمی که تازه از دعای بخت گشایی برفراز مسجد به پایین آمده بودند، در صدد یافتن جوانی رعنا و خوشبخت، برای گره زدن پر چادر آنها، جهت گشایش بختشان بودند.

در همین اثنا که راهنمای تور مسافرتی داشت از زمان ساخت مسجد و رایج شدن چنین رسمی سخن میگفت: یکدفعه یکی از همراهانم با صدای بلند گفت« اینجاست که قلب رئوف مظفری را میطلبد و ...». پیچیده شدن نام مظفری در سالن مسجد همان شد که راهنما، با صدایی بلند شروع به تحسین کرد که:احسنت !!! درست گفتید، ساخت کنونی مسجد به دوره ی « مظفری» (مظفرالدین شاه) برمیگردد و .... بماند که ما از شدت خنده چگونه به خود می پیچیدیم و پیش خود فکر میکریم که مظفرما کجا و یادگیری یک نکته ی تاریخی و دوره ی مظفری کجا؟؟ و باز بماند که آن کسی که چادر آن دختران خوش قلب یزدی را گره زد و پول هدیه ی آنها را به خودشان برگرداند کسی نبود، جز این حقیر که آرزو میکنم؛ خوشبختی نه تنها شامل حال آنها، بلکه همگی شما باشد.