حسادت

****پیشنوشت: لطفاً حوصله کنید و این مطلب رو تا آخر بخونید... جونی من...این تن بمیره.... تا آخرش بخونیا!!... نظرهم نوشتی که دیگه خیلی دمت گرم.

1- میدونستید که منم «روحانی»زاده ام و از آنجاکه بابام «پیشنماز» مسجد بوده مردم شهرم از سرارادت به او میگفتند:«امام»؟ ولی این به این معنی نیست که ماهم «آقازاده»ایم و شاید هم همین وبلاگنویسی یک بچه ی «آخوند» گناهی باشد نابخشودنی.... بگذریم.

2-میدونستید یکی از رازهای جلب مشتری برای وبلاگ اینه که متن ها کوتاه باشه تا آرام آرام اعتمادها جلب بشه و کم کم خواننده ها مشتری همیشگی شوند؟ از اون مهم تر میدونستید که بعضی ها مینویسند نه برای اینکه نوشته باشند ویا اطلاع رسانی کنند؛ بلکه فقط آمار نظرنویسان وبلاگشون بره بالاتر و اینجوریها یه ذوقی از خودشون دروکنند؟ میدونستید که روی همین اصل همیشه سعی میکنند مطلبی بنویسند تا سروصدای مخالفان و موافقان را در بیارند و اگه شد اونا رو هم به جون هم بیندازند و این کـُرکـُری خواندنها سببی شوند بر آمار بالای نظرات نوشته شده؟.... این نیز بماند.

3-میدونستید که من و خانواده ام از طریق ویزای کار اومدیم آمریکا و هنوز هم پس از حدود 4 سال خبری از «گرین کارت» در میان نیست و ای بسا.... بگو:حمید !!! زبونت لال !!!... با یه تی پای برمون گردونند ایران؟؟ میدونستید که زمان خروجمان از ایران چون هیچ ازنتیجه ی روز مصاحبه مان در سفارت آمریکای جهانخوار مطمئن نبودیم؛ با آنکه سخت ترین فشارهای روحی وروانی را تحمـّل میکردیم؛ با آنکه نیاز به کمک و یاری بسیاری داشتیم؛ با آنکه روزهای سرد زمستان بود و زن و بچه ام روی موتورسیکلت یخ میزدند، ولی برای اینکه سرزبانها نیفتیم، حتی ماشین نزدیکترین افراد را قرض نمیگرفتیم؟ فقط و فقط بخاطر اینکه اگه موفق نشدیم بی سرو صدا برگردیم سر برپاکردن زندگی دوباره مان؟ میدونستید که تا آمدیم وسایل خانه را به حراج و یغما و بخشش این وآن بگذاریم چقدر باید یواش میرفتیم و میامدیم که «گربه چی کوره، شاخمون نزنه»؟ میدونستید که اگه موضوع رفتن به دبی برای مصاحبه را دیگران میدانستند و ویزا نمیگرفتیم تا آخر عمرمون مضحکه ی دست این و آن میشدیم و با نیم نگاهی و پوزخندی زیر لب، متلکی آبدار را در گوشه ی جیگرمان میذاشتند که:«دماغش رو نمیتونه پاک کنه؛ میخواسته بره آمریکا!!!؟»....این مطلب رو هم داشته باشید تا بگم.

4-میدونستید که بعضی ها فقط خلق شده اند که نظر کارشناسانه بدهند و همیشه ی عمر فقط و فقط نیمه ی خالی لیوان را ببینند. دیدنی است که بعضی ها هم چطور موارد نقد و منفی را زیر میکروسکوپ تخصصی شان بزرگ میبینند و عوض تشویقها و دلگرمی هایشان، عوض دیدن نیمه ی پرلیوان، هیچ نظری نمینویسند و نمینویسند و وقتی هم نوشتند از راه و با شدّت هرچه تمام تر، محکم میذارند توی بـُرجک صاحب وبلاگ که:«از قالبش خوشم نیومد»؛ «خوب نمینویسی»؛ «طولانی و خسته کننده بود»؛ «.....»!!! البته منم نمیگم که باید فقط و فقط به به گفت و هورا کشید؛ ولی یادشون رفته که پیمودن دور دنیا با پای پیاده، از قدّم اوّل شروع میشه... اگر هم خیلی مَـردند؛ خودشان لطف کنند و یه وبلاگی افتتاح بفرماند ببینیم چندتا مطلب مینویسند؟ چندتا هم پیشکش آنان باد؛ لطف کنند و فقط یه زندگی نامه ی خوب و روانی از «خودشان» بنویسند.... آمممممما این بار نمیگم «این نیز بگذرد»و از دوستان عزیزم«امی خانم- وبلاگ من و همسرم در سرزمین سبز»و«آکو» میخواهم که دلسرد انتقادات نشوند؛ و بخصوص از«مریم خانم- وبلاگ بسیار خوب یادگار» تشکر میکنم که نه تنها از حذف کلی وبلاگ خوبشان منصرف شدند؛ بلکه دوباره نوشتن را شروع کردند. بد نیست همه ی دوستان بدانند که ننوشتن آنها یعنی بسته شدن یک دریچه ی دیگر به روشنگری.

5-شاید این یکی رو میدونستید که: این مدّت یه برنامه ی مستندی به نام«Sisters Wives» توی تلویزیون آمریکا پخش میشد که درباره ی یک مرتیکه ی حسابی زشت و بد و آکله(آکنه) بود که به سلامتی و دلی خوش نه یکی، نه دوتا، بلکه چهارتا زن!!! اونم توی آمریکا و همزمان داشت و دیدنی بود دو سه جین بچه هایشان که هیچ، چطور زنهاشون توی یه خونه در کمال آرامش روحی و روانی زندگی میکردند. به دوستی گفتم:«این آقا، یه مسلمون(نگفتم مومن)واقعیه؟؟ داره راهی رو که «مورمون»ها(شاخه ای از مسیحیت) داشتند؛ دنبال میکنه و اونها هم بعضی هاشون توی قرن بیستم تا 20 تا!!! عیال مومنه ی سربه زیر داشتند؛ تا اینکه قانون دست و پایشان را بست». در ادامه ی کلامم گفتم:«اینکه قانون آمریکا مانع تعدد زوجات محترمه ی شریفه ی مخدّره است؛ دروغی بیش نیست و این هم نمونه اش. منم میخوام راه اجدادی ام رو ادامه بدهم و یه دوجین از این نسوان ضعیفه را از نژادهای مختلف زیر عبای معنویتم داشته باشم». در جوابم گفت:«بدبخت!! همین یکی واسه ی کــُشـتـنـت؛ کافیه! نبین عیالت اینجور سربه زیر و مظلوم مینـُـماید؛ کافی است موضوع جدی شود؛ اونوقته که ریز ریزت میکنه و سر همین چهارراه خاکت(دفنت) میکنه!». منم گفتم:«آخ جون!!! میشم اولین «امامزاده» توی آمریکا(یادتون هست که به بابام میگفتند امام؟) و به به !!! چه درآمدی خواهم داشت؛ همه اش هم به دلار!!! از همه مهمتر اینکه که زوّارها نیز درهم و برهم میایند زیارت و منم خوب و بد نمیکنم و حاجت همه شون رو از مسیحی گرفته تا کافر رو برآورده میکنم».

6- خـُب حالا شما بگید؛ چرا اون قدیم ندیما توی ایران خودمون شدنی بود که چهارتا -چهارتا همشیره ی گرامی زیر یک سقف میتونستد زندگی کنند ولی حالا نه؟؟ بذارید یه جوری دیگه بگم؛ پس چرا توی قلب آمریکا تونستند؟ هرچند همه ی ما آدمها به اندازه ی خودمان «حسادت» داریم و در بعضی ها زیادتر و مشهودتر و در بعضی ها هم خفته تر.... ولی آیا اصلاً هیچ عاملی اون وسط نیست که نذاره این نسوان خارجکی آمریکایی توی قلب آمریکا نتونند که بتونند؟؟ راستی یه سوال دیگه: چه عاملی باعث میشه که اون خواننده ی وبلاگ بیاد و در عوض تشکر از به اشتراک گذاشتن تجربه و احساس و بعضی خصوصیات شخصی توسط وبلاگ نویس.... مخالف نویسی کنه؟ .... خب در مورد این یکی نه «بگذریم» داریم و نه «بماند». لطفاً مخالف و موافق بنویسید که تشنه ی دیدن عدد بالای تعداد نظراتم. در ضمن سعی میکنم خودم هم هی بیام و یه چیزی بنویسم تا عددش بره بالاتر.... آخ جون زد و ماهم مههههروف شدیم.

7- در آخر موفق باشید..... راستی یادم رفت بگم که اکنون بعد از نزدیک به چهارسال هنوزم که هنوزه برام پیغام میاد که بعضی از افراد فامیل این گناه نابخشودنی من وخانواده ام را .... این بزرگترین جرم عالم بشریت .... یعنی همون «بیخبر آمدنمان به آمریکا» را برمن نبخشیده اند و شکایت دارند که چرا فلان کس میدانسته و به آنها نگفته بودیم؟؟ هرچه هم توضیح داده ام که: شاید بخاطر احتیاجم به بعضی ها گفته ام.... تاثیری بر به رحم آمدن قلب و دلشان نداشته که نداشته.... حالا بیخیال که چرا آنان همچنان برسرخشم با من اند و شاید ربطی به موضوع نوشته نداشته باشه؟؟؟ ولی بگویید من چه کنم تا گناهم بخشوده شود و دل آنان براین ضعیف حقیر نحیف به رحم آید؟...... نظر یادت نره که دلم میخواد عدد نظرات نجومی باشدا !!! ببینم چه میکنید؟