چند شعر

****اوائل ازدواج و دوران نامزدی بود و هر ازگاهی که فقط وفقط!!! برای دیدار از خانواده ی محترم عیال و مخصوصاً حضرت قدرقدرت و والا شوکت «خارسو ی عزیز!!! و بـُرسوره ی گرامی»(پدر ومادر همسر) عازم «واتیکان» ایران(قم) میشدم؛ اگه فرصتی هم دست میداد و بین اون همهمه ی هفت-هشت تا بچه، عیال را میشد ببینیم که از اون دور دورا دستی به نشانه ی سلام برایش تکان میدادم و اگر هم نمیشد که بیخیال!!! با دلی سوخته و صورتی افروخته، راه برگشت به نجفباد را پیش میگرفتم تا فرصتی دیگر و تلافی گذشته ها در فرصتی دیگر. همین جا بگم که مشغول الـذمّـه اید تهمت بزنید و فکرهای بد بد کنید؛ آخه مگه کسی درباره ی «ناموسش»!!! فکرها و رفتارهای بد بد میکنه!!!؟؟

در این میان نه تنها من، بلکه دیگر خواهر و برادران عیال، از حضور و بزرگ شدن یکی از «هالـُـلــِت»(برادر زن)ها سخت غافل شده بودیم و او کسی نبود جز «مجید». البته اخلاق و روحیات او که بقول ما نجفبادیها «توی هم هشته» وکم رو و کم حرف بود؛ سبب شده بود که چنان آرام بیاید و چنان نرم برود که حضور و عدم حضورش را کمتر متوجه باشیم. چندیدن سال از ازدواجمان گذشت و یکبار که به اجبار!!! عازم قم شدیم تا سلامی به آدما زن و بخصوص «خ خ خارسو» داشته باشیم؛ عیال به سراغم آمد و با هیجانی خاص مرا دعوت به دیدن یواشکی اتاق آن گوشه ی خانه(اتاق آقا مجید) کرد. به شتاب راهی آنجا شدیم و تازه پی به شایستگی های این پسرک دیروز و مرد امروز شدیم. هرگوشه ی اتاقش یک تابلو خط نقاشی بسیار زیبا آویزان بود و سوای این هنرش، دیپلمهای افتخاری که در ورزش گرفته بود؛ یک طرف و در این بین هم تقدیرنامه های داستان سُـرایی ها و شعرسروده هایش هم، همه طرف به چشم میخورد.

آنقدر این موضوع برایم جالب بود که حتی نزدیکانش نیز بسیاری از این موارد را نمیدانستند و آنجا بود که باز عرق شرم سرتاپای وجودم را فراگرفت که چرا باز به چشم سر اعتماد کردم و لیاقت افراد را با چشم دل نسنجیدم. و میدانم که بسیاری را قضاوت از همین ظواهر است و شما هم چه بهتر که ماشینتان آخرین مدل و آرایش لباس و ظاهرتان هم غلط اندازتر از همیشه باشد و اگر هم فرصتی شد؛ از سفرهای نرفته ی فرنگ و مدارج عالی طی نشده ی تحصیلی، لافی زنید تا شاید ظاهربینانی همچون من تـّره ای برایتان خورد کنند.... بگذریم. این روزها آقا مجید داستان ما صاحب زن و زندگی و مشغولیات شخصی و دل و هنر خود است و از آن زمان که در ایران بودیم؛ بسیار کمتر از او خبر داریم؛ ولی به اصرار من یکی دو شعر خودسروده اش را با این توضیح که «این سروده ها را شاید تاریخ مصرف گذشته باشد و دیگران را خوش نیاید و...» ارسال کردند و بهتر است بدون هیچ سخن اضافی شما را نیز دعوت به خواندن و تشویق ایشان بنمایم.

سروده ی 1-«هرچین وچروکی که به این گونه نشسته/ بغضیست ترک خورده که این گونه نشسته// هرقطره ی اشکی که ازاین گونه روان است/ بادل که ببینی همه اسرار نهان است// ای اشک که این گونه از این گونه روانی/ بگذشت به بی حاصلی ایـّام جوانی// یک عمرفرو آمد وهردم، نفسی رفت/ چون چشم گشودیم همه بربوالهوسی رفت// چون آب روان، عمر گران باز نگردد/ایام جوانی دگر آغاز نگردد// امروز اگر دانه نهی دردل خاکی/ فردا که شوی راهی گور، بادل پاکی!// دلخوش مشو ای دوست که این نقد جوانی/ یک عمربمانـَد وتو اینگونه بمانی»

سروده ی 2- «عمریست دلم درپی دیدار حبیب است/ درعین حضورش بخداوند غریب است// نامش همه جا ورد زبانم شده اما/ دیدار میسر نشود؛ آه عجیب است»

سروده ی 3-« گرچه درپیش همه خوار، ولی مست توام/ بخداوند قسم، نوکر دربست توام//من چه گویم همه ی هست من از هست توست/ این که تقدیرنه من، بلکه جهان دست توست// همه عالمیان سخت گرفتار تواند/ بخداوند قسم عاشق دیدار تواند// این همان نفس پلید است که سدّ ساخته است/ ومیان من وتو فاصله انداخته است// نه ازاین گردش ایام و نه ازخویش خوشم/ عاقبت ازغم دیرآمدنت؛ خویش کـُشم»

سروده ی 4-«چشم چشم دوابرو
خوشگلیه بابام کو؟
حتی توی صورتش
نمونده یک تارمو

گوش گوش دوتا گوش
بابام هی میره از هوش
تا که بهوش میادش
میگه دخترکم کوش

دست دست کدوم دست
همون که سربند می بست
حالا دستای بابا
یکیش رفته، یکیش هست

بابام خیلی زرنگه
با اینکه پاش میلنگه
هیچکی خبر نداره
توساق پاش فشنگه

چوب چوب یه گردن
بهش پلاک می بندن
یه عده بی معرفت
به بابا جون می خندن

یه بابای مهربون
از جنس هفت آسمون
فدات بشم الهی
همیشه پیشم بمون

بابام ازدنیا سیره
تو گردنش یه تیره
دکترا گفتن بابات
نمی مونه میمیره

بابا یه ساربونه
تاب نیوورد بمونه
من وگذاشت و پرزد
خسته از این زمونه

بابام چه عاشقونه
پرید از آشیونه
بابای مهربونم
پیش خدا مهمونه 67/2/2 »

سروده ی فرانو-5-«آخرش! پریدن از این قفسه/ رفتن وبریدن از هم نفسه // آخرش همه میرن؛ شاه وگدا/ غصه خوردن واسه دنیا، عبثه// نکنیم پیروی ازنفس پلید/ که اینا عین هوا وهوسه// به خدا، داشته باشیم فقط امید/ واسه خوشبختی ما همین بسه»