دلتنگی

**** پیشنوشت: متن اصلی این نوشته را همین یکشنبه ی آتشین پیش نوشته بودم؛ امــّا در زمینه ی انتشار آن مردد بودم تا اکنون که فرصتی دست داد. باید یادآوری کنم همه چیز روبراه است. جون خودم!!! باور کنید!!! فقط هوس کرده ام یه «روضه»ی مشتی خدمتتون بخونم که یادتون نره منم برای پامنبری خوندن یه شایستگی هایی دارم.... همگی یه قدم بریم صحرای لکسینگتون... همونجایی که حمید تک و تنها بود.... نه یاری... نه همدمی... دگران هم شده بودند زخم دلی.... بگذریم... شما خودتان را ناراحت نکنید و ادامه ی مطلب را بخوانید که اگه الان هم منتشرش نکنم ممکنه بازم تغییرش بدم تا خیلی دستم رو نشه... باور کنید خوشحالم ...اینم نشونه اش... هه هه هه!!!
_________________________________________

تمام شب را درست نخوابیدم. یعنی بهتره بگم اصلاً نخوابیدم و در عالم فکر و رویا غرق بودم. به طور ناگهانی یه فکری یا بازم بهتره بگم حسـّی مثل حس عاشقی به تمام وجودم هجوم آورده بود. آنچنان همه ی تمرکزم را گرفته بود که انگلیسی حرف زدن طلبم؛ فارسی هم نمیشد سخن گفت. یعنی میشد.... تمام جمله ها هم مثل برق توی سرم رژه میرفتند؛ ولی تا میومدم دهن باز کنم؛ یه چیزی راه گلو را می بست. هرچه بود یا جای سکوت بود یا صدای گفتار همراه با لرزش!!؟ چاره ای نبود. باید راهی جست. از طرفی نه اخلاقم اینگونه است که خانمم پی به بسیاری از احساسات درونی ام ببرد؛ و نه دیدن این حال خرابم برای بچه هایم کار درستی بود. از خانه زدم بیرون و همینطور که توی خیابونها میچرخیدم؛ بعضی ها رو دیدم که وارد کلیسا میشدند. یه دفعه جرقه ای به ذهنم زد که بد نیست منم یه سر برم توی خونه خدای این مسیحیها... از خوش حادثه هم تمام موضوع دعاها و سخنرانی کشیش هم درباره ی «عشق»، «عشق خالص»، «عشق بلاعوض»و.... بود. مـَصّـبــت(مذهبت) رو شکر بخت و اقبال!!!...حالا همین امروز باید موضوع مورد بحث همین کلمه باشه!؟....وای که چقدر «عخش»... ببخشید...«عشق» داریم و خبرنداشتم.

خیر... این ترفند هم کمکی که نکرد هیچ، بلکه حکایت آن شد که«از قضا سرکنکبین، صفرا فزود»(مولانا). وقتی که همه داشتند از سالن خارج میشدند یه جورایی توی «هـــوا» بودم... اصلاً نمیدونستم چه مرگیم شده؟؟... چرا دروغ بگم؟ کمابیش میدونستم؛ ولی آخه چرا من که همیشه سعی میکردم برای دیگران باعث افزایش روحیه باشم؛ حالا خودم اینطوری ریختم به هم؟ نمیدونستم چه باید کرد؟ از کلیسا زدم بیرون و راه کنار رودخانه را پیش گرفتم؛ نسیم هوای پاییزی و سکوت روز تعطیل یکشنبه و امواج آب و دیگر هیچ.... ولی نه... یه چیز دیگه هم بود؛ اونم عامل اصلی عاشقی بازی هام و شنیدن چندین و چند باره یکی دو تا آهنگی که با پیشامدن یکسری تغییر و تحولات روحی اخیرم، سبب شده بود بعد از مدّتها یه بار دیگه طعم گس امـّا نه تلخ «دلتنگی» را همراه با دو قــُلپ اشک بچشم.... بیخیال که اون آهنگ ها چی بود. امـّا اگه خواستید میتونید یکی از اونا رو دانلودکنید یا بشنوید. آهنگ «آرزو» با صدای «آرش دلفان» که میـگــه:«دوباره دل هوای با توبودن کرده/نگو این دل دوری عشق ترا باور کرده//حالا من یه آرزو دارم توسینه؟/که دوباره چشم من ترا ببینه و....»

داشتم با خودم فکر میکردم این «حس دلتنگی» که اومده سراغ من یعنی چه؟ آیا قدرناشناس زندگی شده ام؟ آیا لوس بازی درآورده ام و سختی های گذشته ام رو فراموش کرده ام؟ آیا نالیدن بی مورد است؟ آیا بخاطر آن است که خبرندارم و نیستم تا ببینم توی ایران هم دیگه کسی یار کسی نیست؟ آیا شدنی نیست که این حسّ «نداشتن یک همزبان همدل» حتی برای بعضی ها توی خود ایران هم رخ دهد؟ آیا....آیا... آیا...؟ نمیدونم جواب شما چیست؟ ولی وقتی ساعتی گذشت و برگشتم خانه و شروع به نوشتن این مطلب کردم؛ وصد البته دست گره شده ی زیر گلویم را باز کردم و با شنیدن آهنگی موزون و بدنبال آن حرکات موزون دخترکم- فرین- حالم آرام آرام رو به بهتر شدن گذاشت و دیگران هم ندانستند که «حمید هم دعاییه»(گفتاری از فیلم سوته دلان-شادروان علی حاتمی) تازه دانستم که چشمهایم با آنکه به تمام زیبایی های زندگی دوخته شده است؛ گاهی خوب نمیبیند و چون تارمیشود؛ هیچ چیزی بهتر از شستشو با گلاب جاری شده بر گونه ام نمیتواند؛ «دید» آنها را بهتر کند. پس این دلتنگی نه تنها بد نبود؛ بلکه هر ازگاهی، آن هم برای زُلال کردن «دل»، بقول ما بچـّه آخوندا خیلی هم «ثوابه».... پس!!! گریه کنید مسلمونا... «وه که چه قلمرو اسرار آمیزی است سرزمین اشک!!»**


بذارید قبل از هرچیز خواهش کنم که:پیش از خواندن تمام متن، پیش داوری نکنید و فکر نکنید که این نوشته گله و شکایتی است از اوضاع؟ بلکه تلاش دارم یادآوری کنم که «دلتنگی» حسی واقعی و غیر قابل انکار است برای همه... و دیگه اینکه نباید هرکسی را که همچون من در شرایط به اصطلاح بهتری!!! زندگی می کند محکوم کنیم که حق دلتنگ شدن ندارد. همه ی آدمها گاهی دستخوش احساساتشون میشند و به نظرم باید اون احساسات را بیشتر شناخت؛ تا به موقع بتونیم، عکس العمل مناسب رو انجام بدیم. مثلاً آیا به کسی که از زندگی مشترکش شکایتی می کند یک راست پیشنهاد طلاق می دهیم؟ آیا به مادری که گاهی از شیطنت های بچه اش گلایه و حتی گریه می کند؛ پیشنهاد می دهیم که بچه اش را به شیرخوارگاه بسپارد؟ حالا آیا کسی که بیرون از وطنش زندگی می کند؛ فقط و فقط بخاطر زندگی در خارج، دیگه حق نداره هیچ شکایتی از زندگی کنه یا حتی دلتنگ بشه؟

این تصوّر که:«ای آقا!!! ما بدبختیم و شماها که اون طرف نشسته اید خوشبخت روزگار و بی درد و غم!!!!!!!، خوشی زده زیر دلتان و از فرط رفاه و غرق شدن در نعمتهاست که این جوری شکایت می کنید.»به نظرم کمی بی انصافی است و برخواسته از نگاه توریستی به مسئله ی مهاجرت است. در حالیکه باید این واقعیتها رو پذیرفت که حتی در خارج هم مثل داخل وطن، آدما گاهی شاد، گاهی غمگین، گاهی بیمار، گاهی بی حوصله و گاهی هم «دلتنگ» میشند. برای غیرمهاجرها شاید خنده دار و حتی مسخره باشد! اما باید مهاجرباشید تا باور کنید که این مسئله یک موضوع عینی و واقعی ست. تجربه ایست که هر کس تا نداشته باشد نمی تواند در مورد آن به درستی و انصاف قضاوت کند.

درجایی برای دوستی که روزهای آخر قبل از خروج را در ایران میگذراند چنین نوشتم:....«جدایی» یکی از سخت ترین تجربه های زندگی است.... آری .... ولی درعوض از سازنده ترین تجربیاتی است که شما و خانواده و عزیزانتان را آب دیده میکند. مطمئن باشید که پس از خروجتان، هم شما و هم آنان روزهای احساسی سختی را پشت سر خواهید گذاشت... امــّا این به آن معنی نیست که «بار غمی» است ابدی؟؟؟ بلکه شوک «پذیرش یک واقعیت» جدید و آن هم از نوع واقعیتهای«شیرین»زندگی است. آری مهاجرت یک تجربه ی «مـُردن» است، ولی مردنی که زنده شدنی دوباره را دربردارد. مردن عادتهای زندگی در زادگاه و زنده شدن بخاطر تجربه ی زندگی تازه و نو در کشور جدید.... و یادتان نرود که این تجربه ی زنده شدن دوباره تان در دستان خودتان قرار دارد و حتی اگر آنقدر ترک عادتهای قبلی(زندگی دروطن) برایتان تحمـــّل ناپذیر باشد؛ باز این فرصت را دارید که با خرید یک بلیط برگشت، به همان گذشته ها برگردید.

من در آن روزها، کی به ارزشمند بودن وطن اندیشیده بودم؟ کی زیباییهای گذر یک گله ی گوسفند از کوچه باغ پرازگرد و خاک را تصوّر کرده بودم؟ آیاهیچ وقت به دوست داشتن بدخواهانم هم فکر کرده بودم؟ ..... همه ی اینهایی که برایت برنشمردم به آن خاطر بود تا خودتان به آنها برسید؛ و بدانید که همه ی این تجربه های به ظاهر تلخ و سخت، ازخوبی های مهاجرت و همان دل کندنها بود و هست.... در ضمن و به عنوان سخن آخر.... این روزهای قبل از خروج، ذهنتان مثل یک دوربین فیلمبرداری تصویر همه چیز را.... از کاسب سر محل... از پسر پرسروصدای همسایه... از فالوده فروش سرمیدون... از جارچی کوچه ها و... گرفته تا مهمانی های دوست و آشنا... اصرار خانواده که شام را درکنارشان باشید... نامه ی پراحساس خواهر کوچکتان و... را در حال ثبت و«خاطره سازی»کردن است. بماند که همین موارد باعث میشود گذراز پشت شیشه های گمرگ فرودگاه به اندازه ی تمام طول تاریخ کشدارشود؛ ولی باز یادآوری میکنم که همه ی اینها ویژگی بسیار عالی مهاجرت است و بس.

آنچه که مهمه برای آن آماده باشید این است که ممکنه بارها و بارها در غربت، همه ی آنها از جلوی چشمتان بگذرد و شاید هم هر از گاهی شبنمی نیز از گوشه ی چشمتان بر روی صورتتان بلغزد!! ولی یادتان نرود که هرگز نباید این حسّ را «زانوی غم در بغل گرفتن» معنی کرد. بلکه همه ی اینها مز مزه کردن شیرینیها و خاطرات شیرین زندگی است در زیر دندان احساستان. پس تا میتوانید لذت آنها را نیز ببرید. برای اینکه پی به تاثیر مثبت آن ببرید؛ همینکه از عالم رویا خارج شدید؛ آهنگی شاد را بشنوید و حتی اگر امکان داشت؛ حرکتی موزون نیز داشته باشید تا بدانید چقدر این«مزه های شیرین زیر دندان» روحیه بخشند... در آخر ببخشید که طولانی شد.... این نوشته تقدیم می شود به تمامی کسانی که از آهنگ ذکر شده خاطره ها دارند و بخصوص آنانی که دلتنگ اند....«وقتی آدمی غمگین است غروب را دوست داره و گاهی دیگه نیازی نیست تا غروب انتظار بکشید»** آری دوست من شاید روزی فرارسد که همچون من و اون« 44 بار غروب را ببینید»** راستی تا یادم نرفته بد نیست بدونید که نه تنها «غم!!!» بلکه «دلتنگی»های همه ی شما عزیزان را با تمام دل و عشق خریدارم.... فروشنده ای هست؟ قیمت چند؟

**عبارتهای ذکر شده برگردان جمله هایی از داستان «شازده کوچولو-اثر آنتوان دوسنت اگزوپری»است. دوستان علاقمند میتوانند متن صوتی- نمایشی و خلاصه شده ی این داستان را با کلیک روی عبارت رنگی بصورت آنلاین و یا «بصورت دانلود و با کیفیت پایین- در اینجا» بشنوند. جهت مطالعه ی متن کامل این داستان به«اینجا- ترجمه ی خوب محمد قاضی» و یا «اینجا-ترجمه ی احمد شاملو» مراجعه کنید.