کلاس من

****پیشنوشت: از آنجاکه نظر دوستان خواننده را در نوشته ی «شاید تناسخ» نیازی به پاسخدهی ندیدم و راستش را بخواهید این روزها سخت مشغول مهمان و خراب شدن کامپیوتر و موارد دیگر هستم؛ ضمن تشکر از ابراز نظرات خوبتان، تصمیم گرفته ام این یک نوشته را به انتظار خواندن نظرات بیشتر، همچنان بدون پاسخ بگذارم. نکته ی قابل ذکر اینکه با دعوت از نویسنده ی گرامی وبلاگ «یکی از همین آرشها» از ایشان درخواست کرده بودم تا نظرشان را بنویسند. با راهنمایی ایشان و مراجعه به لینک«زندگی های مکرر» تازه دانستم که چقدر در این زمینه بیسواد بوده ام؟؟ لذا پیشنهاد میکنم با کلیک کردن برروی عبارت رنگی از اطلاعات بی نظیر ایشان استفاده ها ببرید؛ که ای بسا پاسخ بسیاری از سوالات ذهنی تان را یافتید؟ خب بهتراست زیاد وقت شریفتان را نگیرم؛ و شما را دعوت کنم به مطالعه ی نوشته ای که درباره ی «کلاس من» است.

ابدا فکر نکنید میخوام درباره ی «کلاس» و پرستیژ خودم صحبت کنم که ناگفته بماند بهتر. بلکه امروز قصد دارم تا میاد کلاسم شروع بشه کمی براتون کلاس بذارم.... ببخشید منظورم این بود که درباره ی کلاسم صحبت کنم. از آنجا که میدونید هر دانشجویی در دوره ی کاردانی و یا لیسانس خود، باید حداقل یک واحد درسی زبان خارجی بگذراند؛ بعد از حوادث یازدهم سپتامبر تعداد بالایی از دانشکده ها و دانشجویان علاقمند شدند تا درباره ی زبان عربی و فارسی اطلاعات بیشتری کسب کنند. به همین علت بسیاری از موسسات آموزشی شخصی و دولتی با هدف درآمدزایی بیشتر اقدام به افزودن واحدهای زبان های خارجی دیگری از جمله فارسی در کنار زبان خارجی اصلی(اسپانیایی) نمودند.

پس همگی قبل از هرچیز یه خدا خیرت بده یا نده به این آقای«بن لادن» نثار کنید که اگه تاریخ جهان رو با حملات هواپیماها به برجهای دوقلوی مرکز تجارت جهانی تغییر داد؛ سرنوشت مرا نیز تغییر داد و سببی شد تا برای تدریس فارسی راهی سرزمین کفر و استکبار جهانی بشوم. همانطور که داخل ایران روزگاری دانشگاه شیراز از نظر زبان خارجی و دانشگاه علامه طباطبایی تهران از نظر ادبیات فارسی مشهور بودند. بیشتر مراکز آموزشی ایالتهای آمریکا در تلاشند که در کنار تدریس واحدهای رسمی، از نظر ارائه و تدریس یک درس یا رشته سرآمد و مشهورتر باشند. از جمله همین آموزشکده ی ما در تلاش است تا از نظر ارائه ی تنوع واحدهای زبان خارجی در ایالت میزوری مشهور باشد؛ البته کو تا آن روز؟ با اینحال درکنار زبان اسپانیایی، زبانهای دیگری همچون روسی، آلمانی، فارسی، فرانسوی و عربی تاکنون ارائه شده است و درصددند تا بزودی زبان پرتقالی و چینی را نیز به لیست اضافه کند. هرچه هست این کلاس زبان فارسی یکی از موارد مثبتی است که سبب شده است تا مسولین دانشکده در معرفی مجتمع آموزشی با آن لاف بزنند که:«در تمام 20 و چند موسسه ای که در آمریکا اقدام به ارائه ی زبان فارسی کرده اند؛ تنها 4 تای آنها دارای مدرّس فارسی زبان است و یکی هم همین آموزشکده.»

در ادامه ی مطلب بیشتر قصد دارم تا یک روز کاری ام را به تصویر بکشم تا شما هم مثل من از دست بچه های زبون نفهم آمریکایی کمی حرص بخورید و داد بزنید که آنقدر گرونی بیداد میکند که دیگه:«بابا نان نـــداد.» از آنجاکه دراین 3 سال گذشته بیشتر در مرحله ی معرفی فارسی و جذب دانشجو به کلاس بوده ام؛ هر ترم ساعتهای تدریسم متغییربوده است. مثلاً این ترم ساعت اوّل صبح کلاس ندارم و در اصل باید برای ساعت 10 صبح در کلاس(دفترم) حاضر باشم؛ ولی من ترجیح میدهم که صبح زود از خانه بزنم بیرون؛ نه فقط برای فرار از دست زن و بچه که پیله میشوند؛ بلکه برای آماده سازی مطالب تدریس. بذارید دروغ نگم و شما هم به کسی نگید؛ بیشتر به این خاطر زود میام که ایمیلهام رو چک کنم یا اگه وقت شد سری به وبلاگ دوستان بزنم. یادم هست که روزی روزگاری آرزو میکردم که خدایا شغلی داشته باشم نزدیک منزل و حتی اگه شده بعنوان یک کتابدار کتابخانه ای عمومی بتوانم با کتاب سرو کله بزنم. دیگه فکر نمیکردم که روزگاری آرزویم برآورده میشود؛ امـّا فرسنگها دورتر از شهر و زادگاهم و مطالعه کردنم هم محدود میشود به اینترنت و کامپیوتر. بهرحال هرچه هست؛ عشق است و قانع ام.

با روشن کردن کامپیوتر(لپ تاپ) و پیچیدن نغمه ی موسیقی ایرانی در فضای اتاق، چندتایی مطلب از سایتها و وبلاگهای دوستان و اخبار و... میخوانم تا دانشجوهایم سرو کله شان پیدا شود. یکی از بهترین شانسهایی که با من یاری کرده؛ وجود تنوع دانشجویان مختلف از دیگر کشورهاست؛ که سوای برخورداری از کادوهایی سنتی از کشورهایشان، مثل همین نقاشی اهدایی از یکی از مراکز تاریخی و تفریحی کشور «گوماتالا» به نام Antigua که توسط«اندرس رودریگز» اهدا شده؛ فرصتی هست تا هر ازگاهی همزمان تدریس، معادل زبانهای رسمی کشورهایشان را بدانم. شاید بد نباشد برای تنوع واژه ی «سلام» را در دیگر زبانها بدانید. «ا ُ لا»اسپانیایی، «نی ها»چینی، «اوی»پرتقالی(برزیلی)، «تــَلـوفا»ساموآیی(جزیره ای در اقیانوس آرام)«درود» فارسی اصیل و....که امیدوارم در به یادداشتن این آخری، موفق باشم. گفتنی است که گاهی هم تلفظ واژه های مشابه در دیگر زبانها سخت ناجور درمیاید و همانگونه که «agenda»(دستور جلسه، ریز برنامه های کاری) ممکن است در فارسی ناجور جلوه کند؛ مواظب باشید برای کسانی که برزیلی و یا پرتقالی اند؛ نخواهید بگویید که I live/like you در فارسی میشه«دوسـّد دارم» که نام قسمتی از بدن خانمها را گفته اید و ای بسا جنگ و دعوایی را ناخواسته و ندانسته راه انداخته باشید.

از آنجاکه کلاس هرفرد به نوعی دفتر و اتاق شخصی مدرّس هاست؛ چیدمان اتاقها بیشتر بنا به سلیقه ی استادها متفاوت است و همانگونه که خواهید دید من با آثاری از هنرهای دستی ایران، پرچم، عکسهایی از ایران، تابلو خط، نقشه ها و کرّه ی جغرافیایی و... تزئینی داشته ام. گفتنی است که در هرکلاس تلویزیون و ویدئو جهت نمایش فیلمهای آموزشی نیز وجود دارد که البته من از پرژکتور و اتصال آن به لب تاب جهت نمایش بیشتر فیلمهایی سینمایی، آموزشی و یا ایرانگردی استفاده میکنم.





یکی از دلنشین ترین ویژگی این دفترم وجود آن در طبقه ی دوّم ساختمان و پنجره ها و منظره ی باز فضای چمن کاری شده ی میدان بازی دانشجویان و درختان جنگل وار آن در دور دستهاست که لطیف ترین صحنه ها را دمامدم غروب و شروع کلاس شب هنگامم بارها دیده ام و چیزی نیست جز چرای چند آهویی در دور دست و اگه یک روز پیداشون نشند؛ دلتنگشان میشوم و ضمن بازکردن پنجره، به آواز فارسی ندا میدهم «الا ای آهوی وحشی، کجایی؟/مرا با توست چندین آشنایی؟// دو تنها و دو سرگردان، دو بی کس/ دد و دامت کمین از پیش واز پس...حضرت حافظ»

بعنوان خاطره ای بشنوید که عادتمه که همیشه تسبیحی را در دست بچرخانم و بارها هم مورد سوال واقع شده ام که: بجز برای آرامش وتسکین استرسها، آیا بعنوان Pray Beads (تسبیح عبادی) هم استفاده میکنم یا نه؟ جالبه که یک روز هم یکی از دانشجویان این تسبیح خاص عبادت کاتولیکها را برایم آورد که از 5 دسته ی ده تایی تشکیل شده و هر10 دانه با یک مهره ای متفاوت مجزّا شده است. جالب تر اینکه تصویری از مریم مقدّس و نیز آدمک مسیح برصلیب کشیده شده، بعنوان منگوله(شرابه) استفاده شده است. راستی حالا اگه خواستم با این تسبیح کاتولیکی صلوات بفرستم؛ باید به انگلیسی بگم؟ اونوقت صدای شوت صادش رو چه جوری باید تا هفت تا محله بکشم؟ اینم عجب غصـّه ای شد؟

سخن آخر: بارها واژه ی «پیرمرد» را در موردم شنیده اید. این کاربرد تنها باور سن و سالم نبوده و بلکه آرزوی داشتن «تجربه و آگاهی پیران خردمند» است. هر چند که همیشه ی عمر دوستی با افراد مسن تر،برایم افتخار بوده، این روزها برمبنای شعر«گرچه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم گیر/تا سحرگه زکنارتو، جوان برخیزم...حضرت حافظ» در اثر معاشرت با شما جوان دلهای نازنین، احساس و انرژی همچون شماها را دارم و دعا میکنم که خداوند توفیق معاشرت با شما عزیزان با محبت را از من نگیرد. همانطور که میبینید لباس مخصوص کار همه ی پرسنل از: کفش مشکی، شلوار خاکستری، پیراهن سفید، کت سورمه ای و اون طناب دار معکوس با آرم مجتمع تشکیل شده و باور کنید اینقدر هم که این کراوات جلوه میده؛ چــــــاق هم نیستم. یعنی راستش رو بخوای بچه که بودم خیلی سرو صدا میکردم و مادرم همیشه یه نفرین بدی می کرد که«الهی گلوت باد کنه!!!» حالا زده و همه ی هیکلم باد کرده!!! آخه خدا!!! این انصافه؟