دستنوشته های خوانندگان

1- همانطور که قبلاً گفته ام این روزها جلسه های تکراری قبل از شروع سال تحصیلی برقرار است و از خوب حادثه، مسئولان دانشکده پیش بینی داشته اند که امسال دانشجویان عاقلی که بجای درسهای بد و بیخود اسپنیش و آلمانی و فرانسه و روسی، فقط وفقط عاشفانه به سوی فارسی پر میگشایند بیشتر خواهد بود. این موضوع فقط یک بدی داشت و اینکه با جابجا شدن کلاس(دفترم) باید این روزها دوباره سخت عرق بریزم و کلاس نو آماده کنم. کی به کیه اینجا آمریکاست و «بابا»ی (رفتگر) مدرسه و «مستخدم» علم بودن هم، عشق است.

2- در نوشته ای با عنوان«مواظب کلاه خود باشید» تا بخواهید گفتم که مواظب ایمیلهای دروغی باشید که میگویند:«گرین کارت برنده شده اید؛ جایزه ا ی شانسی برده اید؛ فلان شخص میلیونر مرده است و نیاز به کمکت داریم تا دارایی اش را با هم بالا بکشیم و ...» چند روز پیش تلفن همراهم زنگ خورد و شماره ی تماس گیرنده را«ناشناس» نشان داد. پس از ذکر دقیق اسم و مشخصاتم گفت که از اداره ی مهاجرت کنزاس سیتی تماس میگیرد و «گرین کارت»مان آماده است و... راستش چنان جا خوردم که نمیدانستم خوشحال باشم یا ناراحت؟ از طرفی هم ته دلم یه چیزی میگفت که شاید سرکاری باشه؟ برای یک لحظه هم به اهل خونه شک کردم و باگشتی سریع در اتاقها، کسی را دست به تلفن ندیدم. با هیجان دست به قلم شدم و درخواست کردم شماره ی تماس و پرونده ام را بدهند؛ تا من دوباره با آنها تماس بگیرم.... او هم شروع کرد به همین کار و وسط نوشتن شماره ها بود که زد زیر خنده و گفت:«بابا !!! منم فاطمه...» حالا شما میگید با این دختر(عکس مورد نظر) که با گرفتن پیش شماره ی *67 و انگلیسی حرف زدن غلیظ و با لهجه ی میزوری، اینجور پدرش رو سرکار گذاشته چه کنم؟ خیلی خوب شما هم بخندید تا آخه یه روز هم نوبت به من میرسه!!!

3- دنیا خیلی کوچیکه. 14 سال پیش از شدّت بیکاری و ناچاری عالم زن داری، برای 4 ماه در یک شغل موقت نگهبانی و دربانی یا بهتره باکلاس تر بگم: گارد حفاظت موسسه ا ی ورزشی و فرهنگی لقمه نانی در می آوردم. تا اینکه پس از گذر از «هفت خوان» به استخدام آموزش وپرورش درآمدم. مشغولیات زندگی و بخصوص مهاجرتمان به آمریکا چنان کرد که آرام آرام همه چیز را فراموش کرده بودم. تا اینکه چند روز پیش درنهایت ناباوری ایمیلی محبت آمیز از یکی از همکاران قدیمم بدستم رسید و آنقدر خوشحال شدم که سرازپا نمیشناختم. هنوز ساعتی از این شادی من نگذشته بود که ایمیل دوستی دیگر بدستم رسید و اینبار او آنچنان از فشارهای اقتصادی و روحی و روانی محیط داخل ایران به تنگ آمده بود که دست به دامنم شده بود چاره ای بیندیشم؟ و صد افسوس که من خود وامانده ی راه زندگی ام و جز«خرابی» حال او و دیگر هموطنانم؛ نصیبی نبردم.... با خود گفتم انگار این دنیا با هیچکس سر رفاقت نداره و شادی را با هیجان بالا نمیطلبد!؟ باور کنید دنیا عالم تضاده!!!؟

4-دوستی پرسیده اند هدفم از نوشتن وبلاگ چیست؟ جواب بماند تا بعد. ولی معتقد بودند که در عالم جنگ رسانه ای باید متنوع تر بنویسم. چه بگویم که من همینم که نمودم. دروغ چرا؟ بیشتر مینویسم تا «نوشته باشم» اگرهم خوانده شدم؟ بسی افتخار. نه اینکه غم و اندوه و نگرانی در دل ندارم!! نه اصلاً اینچنین نیست. ولی سخت معتقدم اگر چنان بنویسم که برای لحظه ای، لبخندی برلب کسی نشانده باشم و یک انرژی مثبتی تبادل شده باشد؛ بیشتر از آن ارزش دارد که از هزاران بدبختی این روزهای مردمم و احتمالهایی که در پس یک جنگ احتمالی بر سرآینده ی ایران می آید و ...؛ خوانندگان را بیشتر دلواپس کنم. و صد البته که روضه خوان به اندازه ی کافی هست؛ بنازم مطربان را، که خلق را مسرور میخواهند.

5-فکر نمیکردم که اعتراف به بیسوادی کامپیوتری اینقدر مفید واقع بشه. پس از اینکه ندانستم عکسهای وبلاگ را چگونه بارگذاری کنم تا داخل ایران نیز دیده شوند؛ دوستان زیادی راهکارهایی را از طریق نظرنویسی و یا ایمیل ارائه کردند؛ که بدینوسیله جاداره از یکایک آنها تشکر کنم. ولی تشکر ویژه ای دارم از دوست ندیده ام«هوملس»(محمدحسین- جوانی قمی) که لطفش را دوچندان نثار من کرده که نه تنها بصورت تصویری، بلکه با ارسال فیلمی آن هم از داخل واتیکان ایران، گام به گام نحوه ی بارگذاری عکس را بصورت آموزشی برایم توضیح داده اند. هرچند که پیری و ازدست رفتن مشاعر، چنان رمقی هم برای یادگیری بیشتر نگذاشته است... آری اگر هدفی هم برای وبلاگنویسی نداشته باشم؛ همسخنی با دوستانی اینچنین اهل دل و معرفت از هزاران همزبان برتر است.

6-روزگاری با یک چینی(منظورم کشور بود نه کاسه بشقاب) که درایران در حال تحصیل ادبیات فارسی بودند؛ از راه اینترنت مراوداتی داشتیم و نیتجه ی آن گفتگوها، نوشتن مطالب فراوانی توسط ایشان شد که خواندن آن لذتی فراوان دربردارد. قصد دارم یکی از آنها را در انتشارهای بعدی خدمتتان ارائه کنم. امـّا قبل از آن لطف کنید و بنویسید که نظر شما چیست که هر از گاه، دستـنـوشـتـه ی ارسالی یکی از خوانندگان عزیز را منتشر کنم؟ نه اینکه عددی باشم؛ ولی از بس دوستان خوبی گرداگردم فراهم آمده اند، چندین مطلب برایم فرستاده اند و یا اعلام آمادگی کرده اند تا برایم مطالب خود را ارسال کنند. شاید این یکی از پسندیده ترین راههای بیان سپاسگذاری ام انتشار آنها باشد!!؟؟ نظر شما چیست؟