شروع مدارس در آمریکا

**** پینوشت: با نظر تایید خوانندگان عزیز، هیئت مدیره ی یک نفره ی وبلاگ(یعنی خودم. به این میگند استبداد رای) تصمیم گرفته که هر از چند گاهی یکی از دستنوشته های خوانندگان عزیز را منتشر کند. چنانچه شما عزیز دل برادر نیز تمایل دارید که این تجربه را داشته باشید؟ میتوانید از طریق ایمیل بالا بنا به تمایل خودتان موضوعی را انتخاب کنید و یک یا چند مطلب خود را برای این حقیر از طریق ایمیل بالا ارسال کنید تا به مرور زمان به نام خودتان منتشر شود. میدانم که خیلی از شماها، برای شروع، وسواس خاصی به خرج خواهید داد. ولی فراموش نکنید که هر کار بزرگ هم از نقطه ی آغاز و قدم اوّل شروع خواهد شد. منتها یک نکته را فراموش نفرمایید که: تمام تلاشتان را داشته باشید تا مطلب ارسالی، دستنوشته ی خودتان باشد. وگرنه همواره ایمیلهایی بدستم میرسد که مطالب تکراری دیگران را برای من هم ارسال کرده اند. بسیاری از آنها واقعاً زیباست. ولی هرچه باشد تکراری است و فکر میکنم همان مختصر دستنوشته ی خودتان بهترین باشد. چیزی که هست من قبلاً این تجربه را نداشته ام و تا مادامی که شما خواهان باشید و همراهی کنید؛ نتیجه ی آن را میسنجیم؛ وگرنه ....

همانطور که قبلاًگفتم این روزها جلسات قبل از شروع سال تحصیلی شروع شده و امروز یکی از خسته کننده ترین روزها بود. راستش جرئت ندارم این موضوع را به برادرم یا خانمم بگم؛ وگرنه یک بهانه ی خوبی دستشان داده ام تا چپ بروند و راست بیایند و هی غـُر بزنند. موضوع از این قرار بود که تمام جلسه ی صبح را مثل کسانی که خواب آلود باشند؛ چنان گنگ و مبهم پشت سر گذاشتم که حدّ نداشت. نه یک کلمه ی گفتگوها را فهمیدم و نه هیچ کمله ی انگلیسی برایم آشنا بود. بعد از دوماه تعطیلی تابستانه و ول گشتن توی وبلاگهای فارسی و فقط وفقط فارسی حرف زدن و فارسی شنیدن؛ ناگهان وارد جلسه ای شدم که فقط یکریز انگلیسی، آن هم تماماً واژه های مدیریتی و اداری رد و بدل میشد. انگار نه انگار که سه سال است دارم زور میزنم انگلیسی یاد بگیرم.... همه ی کلمات و جمله ها برای گوشم غریب غریب بود.

هرچه بود مثل این آدمهای کــَر که به هرچیزی دوبار میخندند؛ بار اوّل با دیدن خنده ی دیگرهمکاران، میخندیدم و بار دوّم وقتی که معلومم میشد موضوع از چه قرار بوده است. یه لحظه به خود آمدم و دیدم بدجوری ضایع است و اگر کسی سوالی کرد چه باید کرد؟ از جلسه زدم بیرون و دوتا فنجان قهوه ی غلیظ زدم توی رگ و دوباره به جلسه برگشتم و آرام آرام گوش ذهنم فعـّال شد وبقولی قسمت انگلیسی مغزم روشن شد. البته برای ما خارجی ها، حتی اگر هزار سال هم توی محیط زندگی کنیم؛ لحظاتی پیش میاد که ذهنمان روی زبان دوّم(انگلیسی) قفل قفل میشه . اینجاست که قوهّ ی تخیل مان فعـّال میشه و بجای حساسیتهای روزهای اوّل که تا همه ی واژه های یک جمله را نمیفهمیدیم؛ آرام نداشتیم؛ با فهم تک و توک کلمه ها یه جورایی خودمان را به فهمیدن میزنیم و ای بسا که خیلی از حدس زدنهایمان هم دقیق دقیق نباشد. ولی کی به کیه؟ قرار نیست که آدم رو بکشند. اونها هم میدونند که هرچیز خیلی مهم را، دوباره تکرار میکنند؛ تا از فهمیدن ما مطمئن شوند. هرچه هست ستمی عـُظماست(ربطی به اون مقام نداره) که توی این جلسات همینطور واژه های سقلمه ی اداری باید شنید. حالا کاربرد آن کی است؟ من نمیدانم!!؟؟

بیشتر شما میتونید حدس بزنید که بخش اصلی جلسه های دانشکده، شامل اطلاع رسانی بخشنامه های اداری و قوانین حاضر و غایب بودن دانشجو و وارد کردن اینترنتی نمره ها و ....است. ولی شاید باور نکنید که شروع هرجلسه با یک سری شوخی و خنده و انرژی مثبت همراه است. مثلاً ریئس دانشکده که مدرک دکترای ریاضیات دارد و مردی52 ساله است؛ هر ساله جلسه ی ابتدایی خود را با یک بازی آغاز میکند. امسال نیز با خود تکـّه کاغذی یادداشت به هر یک از همکاران داد و اسم این بازی را «کاغذ برفی» نامید. به این شکل که پس از نوشتن اسممان و پاسخ سوالی که روی تخته می نوشت(مثال: بهترین خاطره ی تابستان امسال) کاغذ را باید مچاله میکردیم و بی هدف توی آسمان پرتاب میکردیم. هرکس یکی از آنها را برداشته و با نوشتن اسم خودش جواب سوال دوّم را مینوشت و دوباره پرتاب میکرد. پس از سه یا چهار سوال؛ یک به یک همکاران به نوبت اسم افراد را بر روی کاغذ میخواندند و بدنبال آن جواب هرکس را. با هرجوابی که خوانده میشد؛ هرکس یک جمله ی طنزی میگفت و بازار خنده را برای 20 دقیقه ای مهیـّا کرده بودند.

برای غروب بود که همگی به مجلس شام خوشآمد عازم شدیم. مثل هرساله از دو روز قبل باید حضور یا عدم حضور خود را اعلام میکردیم. به این ثبت نام قبل از هر جلسه ای R.S.V.P میگویند. این حروف اختصاری در اصل کوتاه شده ی عبارت فرانسوی répondez s'il vous plaît است به معنی «لطفاً پاسخ دهید». در ابتدای ورود به سالن دانشکده، یکی از همکاران اسامی مهمانان را که از قبل روی برچسبهای کاغذی نوشته بود، به لباس آنها میچسباند تا هم آمار افراد را داشته باشد و هم همکاران قدیم و جدید برای آشنا شدن یکدیگر بتوانند اسم فرد مقابل را ببینند و بخوانند. بماند که چون من تنها خارجی حاضر در جمع هستم؛ همگی مرا به اسم کوچکم میشناسند و در مقابل اگر بدنبال کسی هستید که کوه استعداد در یادنـگــرفـتـن اسمها باشد؛ جای دوری نرید که بنده در خدمتم. با جایگزین شدن افراد و گرم شدن فک و دهان مبارک افراد، صحبتها از هردری شروع شد و بیشتر گرد آن میچرخید که شما چی درس میدید و چندساله اینجا کار میکنید؟ فراموش هم نکنید که باید با شنیدن هرجوابی، انگار تا حالا چنین مطلبی را نشنیده باشید؛ هیجانی از خودتان در وکنید و بگید: اوهوم، چه جالب؟ پس شما ریاضی یا... درس میدید؟

با ساکت باش ریئس مجتمع آموزشی(دبیرستان و کالج) یک به یک افراد خودشان را معرفی عمومی نمودند و پس از سکوت و مدیتیشن و دعا، راهی صف غذا شدند. دروغ چرا من از وقتی آمدم؛ فقط دو یا سه مورد صف دیده ام. ازجمله: دیدار آخر از جنازه ی مرده، صف غذا، صف پرداخت فروشگاه و صف رقصیدن با عروس و داماد. همین هم سبب شده که خیلی هم دلم برای شنیدن عبارت خشم آلود «آقا برو تو صف!!!» تنگ نشود. با انتخاب غذا و سالاد به میزهای خود برگشتیم. از قبل و طبق آداب غذاخوری رسمی و«کلاس بالای» آمریکایی، چنگال و کارد را سمت چپ بشقاب و قاشق کوچک سوپ یا کیک خوری و چنگال کوتاه و پهن سالادخوری، سمت راست بشقابمان چیدمان شده بود. تنها کاری که نیاز بود انجام دهیم گستراندن دستمال سفره بر روی ران پای چپ و جای همگی شما خالی صرف غذاء بود.

بد نیست بدانید که در آمریکا از چنگال با همان کاربری قاشق استفاده میکنند. آنچه که مهم است خوردن غذاء برای آمریکاییها یک تفریح و لذت کامل محسوب میشود. لذا به هر بهانه ای که باشد؛ طول مدّت غذا خوردن خود را کش میدهند. در طول صرف غذای خود بجز موارد نیاز، مثل بریدن گوشت، از دو دستشان به ندرت استفاده میکنند. البته باز هم پس از قطعه کردن گوشت، کارد خود را کنار بشقاب میگذارند و با همان یک دست که معمولاً دست راستشان است؛ غذا را به دهانشان میبرند. هر از چند یکبارهم دستمال را به لب و دهانشان میکشند که مبادا اثری از غذاء بجا مانده باشد. پس از استفاده از دستمال، باز آن را برروی ران پایشان میگذارند که آثاربجا مانده بر روی دستمال، باعث بد منظره بودن آن نباشد. هرچند همزمان خوردن، صحبت هم میکنند؛ ولی محال است که با دهان پـُر، سخن بگویند. حتی اگر شما از آنها سوالی بپرسید؛ درحالیکه دستمال خود را سریعاً به جلوی دهان خود میگیرند؛ با انگشت خود اشاره میکنند که دهانش پر است و یک لحظه صبر کنید.

**** بدون ارتباط با موضوع نوشت: زمانی که توی ایران فیلمهای خارجی و بخصوص ساخت استکبار جهانی و آمریکایی را میدیدم؛ بعضی از صحنه ها ی عمومی فیلمها رو هیچ هیچ باورم نمیشد؛ از جمله: شروع ناگهانی ریزش بارانی سخت. تا اینکه خودم آمدم و دیدم که در وسط تابستان(مردادماه ایران) و هوایی گرم و شرجی و آفتابی، طی یک دو ساعت هوا ناگهان ابری شد و صدای رعد و برق و شروع ریزش باران. منتها معنی واقعی «مثل باران بهار» رو این زمان میشه فهمید که 20 دقیقه ای چنان میریخت که هر لحظه با خود میگفتم الان است که سیل راه بیفتد. این اوج بارش«مثل دم اسب» باران در کمتر از 5 دقیقه متوقف میشد و باز ریزشی سهمگین و دوباره. شده بود بازار خنده که هرکس میخواست سوار ماشینش بشود چند لحظه ای باید صبر میکرد و سپس تا شروع بارش بعدی بدو بدو خودش را به ماشینش برساند.... خلاصه موش آب کشیده شدیم.