نخودچی خوری

یکی از بزرگترین بهره برداری های مجالس عمومی و بخصوص عروسی در ایران این بود که خانمها آخرین مدل لباسها و آرایش ها و چند کیلو وزن کم کردن خود را به نمایش میگذاشتند و آقایون هم ضمن سیاست بافی اگه فرصتی دست میداد با ذکری از خرید و فروش و تعویض ماشین و دارایی های جدیدشان جولانی میدادند. ولی فکر نکنید که این اصل قصه بود. اصل حال و صفا در گردهمآیی های پس از مجلس بود که تازه جمع «خاله زنکی و عمومردکی ها» به پا میشد و به نوبت افراد را میگذاشتیم وسط و حالا از تیپ و قیافه گرفته تا ماشین قراضه و لباس مد قدیم آنها میگفتیم و میخندیدیم و نخودچی بخور و آی زنگ جیگرسوخته را بردار که بیا و ببین.

حالا فکر میکنید که این اخلاقها فقط توی ایران رایجه؟ نخیر... چند روزی است که میخوام دیده ها و شنیده هایم را از عروسی برایتان بنویسم ولی مگه میشه ؟... آنقدر که گویی یک روح خبیثی توی وجودم حلول کرده و تا یه غیبت مشتی پشت سر این و اون نکنم؛ به حال قـبـلـم در نمیآم... دروغ چرا آنقدر حالم خراب بود که هرچی میخوابیدم و یا حمام میگرفتم و یا حتی اگه آب نجسی هم میخواستم بخورم؛ درمان کار نبود. فقط خدا خدا میکنم که این هموطنی که میخوام پشت سرش برم منبر این روزها گرفتار باشه و هوس نکنه سری به اینجا بزنه؛ وگرنه کارم ساخته است.

قصـّه از اونجا شروع میشه که توی عروسی برادرزاده ام یه ایرونی هموطنی که بیش از 35 ساله آمریکا نشینه، نیز شرف حضور داشتند. از بدو ورود بود که رسیده و نرسیده شروع کرد به توصیف مکارم و محاسن دختر مکرمه شان که 24 ساله اند و خیلی باهوش تشریف دارند و نه تنها درسش را خوانده و لیسانیسش رو گرفته... توجه فرمایید: لــی+ســـانـــس نه برگ چغندر!!! بلکه به تازگی هم در سمت معــلــّم در یکی از دبستانهای محل سکونتشان در یکی از ایالتهای جنوبی آمریکا مشغول هستند. هرچه بود دائم از هوش سرشار و زیرکی خاص دخترکشان گفتند و ما نیز شنیدیم.

هنوز زمان زیاد نگذشته بود که این آقای باکلاس ایرانی و همسر گرانقدر آمریکایی شان یک به یک کمالات شخصی و فردی خود را نیز به منصه ی ظهور نهادند. اگر بخواهم از آروغ زدنهای باصدای بلند سرسفره و دیگر موارد بگویم مثنوی هفتاد من میشود و نه تنها چشمان عزیزتان خسته میشود بلکه ترس آن را دارم چنان خشمگین شوید که آبا و اجداد من از نثار ناسزاهای شما بی نصیب نمانند.... میدانستیم که خوشبختانه سه تا منزل در آمریکا دارند و سوای اینکه دیگرهیچ بدهی بابت خرید منزل ندارند؛ به راحتی از اجاره ی آنها بهره مندند. با اینحال برای دلمشغولی و تفریح و نه مال اندوزی !! همچنان به کار مشغولند و البته جز زن و شوهر و پسری خانه زاد، عیال واری آنچنانی هم ندارند.

یعنی اگر هم داشته باشند؛ با بزرگ شدن و بدنبال کار خود رفتن بچه هایش، فکر هم نمیکنم آنچنان بخشش و بذلی هم در کارشان باشه. ولی جالبی کار آنجا بود که هرچیزی که در خانه ی برادرم میدید... از پنیر خانه ساز گرفته تا....؟ یکدفعه فنر دهانشان در میرفت و میگفت:«یـخـتـه(یک کمی) هم به من بده!!» راستش این برادر خوش قلب ما هم با کمرویی خاص خود یا او را بی نصیب نمیگذاشت ویا حداقل وعده ای از نوع سرخرمن در کار بود. تا اینکه نوبت به آبغوره ی دست ساز شد و گویی که قصد جان مرا کرده باشد؛ نفهمیدم که چی شد که یکدفعه به میدان گدایی و بخشش آن آقا و برادرم پریدم و رو کردم به ایشان و گفتم: «ببخشید!!! اونجایی که شما زندگی میکنید آنقدر فروشگاه ایرانی و غوره و آب مربوط به آن وجود دارد که حدّ ندارد. این مختصررا که با هزار فلاکت از چنگ پرنده ها نجات داده ایم و درختان انگور خانه ی اخوی را غارت کرده ایم به ما ببخش که رزق و روزی دو خانوار من و اخوی در آن است و نه تنها این دور و برا گیر نمیاد؛ بلکه عیال بنده به سبب ضعف معده نمیتوانند آبلیمو مصرف کنند و برای ساخت سالاد شیرازی به آن سخت نیازمندیم.»

خواهر( یا بقول ما نجببادی ها: آجی) وبرادر بد ندیده؛ ایکاش زبانم بریده بود و این کار نکرده بودمی. چون هنوز این کلام از دهان خشکیده من خارج نشده بودی که یکدفعه صفحه برگشت و گویی دشمن خونی آن والاکرام شدیم. هی رفت و هی برگشت و از هرگوشه و کنار یک سوقولمه(گوشه وکنایه) ای بیافـتـنـدی و در جیگر این حقیر فرو نمودندی. اوّلین آن، همان جمله ی معروفش:«هنوز وبلاگ مینویسی؟ آره دیگه... بیکاری!!!» راستش روم نشد بپرسم: اون همه ساعتها و پولهایی که توی کازینوها(قمارخانه) تلف میکنید؛ از سر پرکاری شماست؟

خلاصه ی کلام آنقدر پیله شدند و ازهرچیزی که میشد مثلاً پرخوابی و تلفظ اشتباه یک کلمه ی انگلیسی و ترکیب نامتناسب لباسها و ... بهانه ای پیدا میکرد؛ تا با خنده ای تمسخر آمیز، نیش نامبارک زهرآلود دیگری، در پهلوی من فرو کنند. کار به جایی رسید که من کمرویی را گذاشتم کنار و همینکه میدیدم باز بدنبال سوژه ای جدید میگردند؛ به دفعات دست پیش را می گرفتم و می گفتم:«چرو بیخودی به خودت میپیچی؟ بگو دادا(=برادر؛ نجبادیها برای ابراز خودمانی بودن به همه ی مردها میگند) نذار این متلکها تو دلت بمونه !!! بگو دادا !!!» البته ایشان هم با آنکه سخن صریح مرا میفهمیدند؛ جوری جلوه میکردند که دارم شوخی میکنم و نهضت تیراندازی را همچنان تا روز آخر ادامه دادند.

این گذشت تا اینکه شب آخر در بین همین تیر و تیراندازی ها بود که یکدفعه بخود آمدند و متوجه شدند دختر مکرمه شان مورد اغفال آن یکی برادرزاده ی مظلومم(جمال) واقع شده و به هوس گردش از خانه بدون اطلاع و اخبار زده اند بیرون. آنجا بود که از جاپریدند و موبایل به دست، آنان را احضار و عیش شان را مـُنـقــَّص(ناقص) نمودند. شاید هنوز از رفتن آنها 20 دقیقه ای نگذشته بود که با لب و لوچه ای آویزان برگشتند. این بنده ی خدا هم که یادش رفته بود از روز اوّل چه کمالاتی در وصف دخترشان فرموده اند؛ همینطوری که زُل زده بودند توی چشمان دخترش، بنا را گذاشتند به غـُرغـُر کردن و فارسی حرف زدن(دخترش فارسی نمیدانست):«نگفتم اینها(آمریکایی ها-هرچند در این مورد پدر دختر ایرانی اند) چیزی به نام مغز توی کـلــّه شان نیست؟ نگاه کن!! جونی خودم یه خلافی، دودی، دمی، موادی، چیزی کشیده اند!!! باور کن نمیشه ایـن ها رو یه لحظه به حال خودشون رها کرد!!! اگه زنگ نزده بودم معلوم نبود که سر از کجا در میاوردند و کی سرو کله اش پیدا میشد و ...»

راستش دو سه باری خواستم بگم:« اولاً: دست پرورده ی خودته. دوّماً: حالا هم که داری رفتارهای پدرسالارانه ی ایرانی وار در میاری و آیا میخوای دختری مستقل را با 24 سال سن، هنوز کنترل کنی؟» دیدم هوا خیلی پسه و همین یک حرف من مونده تا بگم و فاتحه ی خودم و هفت خاندانم رو بخونم. وقتی برگشتم خونه، تمام این روزها فکرم مشغول بود و هی داشتم روی این رفتار و گفتارهای اون و حتی خودم فکر میکردم که از کجا ناشی میشه و چرا ما شرقی ها باید اینجوری باشیم؟ خوشحال میشم جواب و راهکارهای شما را بدونم. ولی من یکی مثل اینکه خیلی خیلی نـُنـُر تشریف آوردم. چونکه وقتی توی ایران بودم حتی طاقت انگ چسبوندن این و آن را داشتم و خیالم نبود. یعنی حالیم نبود و یه جورایی ضد ضربه شده بودم. ولی از وقتی اومدم آمریکا، از بس از آن محیط و رفتارهای داخل ایران دور شدم بد جور سوسول شدم.

کافیه که یه نفری توی ذهنش رفتاری و یا تفکری منفی داشته باشه... چنان به هم میریزم که تا یکی دو روز اثرات مخـّرب آن گفتار و رفتار و تفکر، روح و ذهن و حتی جسمم را درگیر خودش میکنه و کار به جایی میرسه که سرنگون رختخواب میشم. حضرت عیال ضعیفه ی مکرمه با دیدن این وضع و حالم میگه اگه بریم ایران طاقت نمیارم و یا کار به دعوا و دلخوری با این و آن میرسه و یا اگه قهر و آشتی در کار نباشه دوتا پا دارم؛ دوتا دیگه هم قرض میکنم و مثل باد فرار میکنم و میام همین دیار کـُفـر که آرامش همه جانبه ی زندگی و محیط اش بدجوری باعث شده، همه ی ناهنجاری های روحی و جسمی ام برملا بشوند.(آخیش !!! سبک شدم!!! داشتم میمردم)

**** بدون ارتباط با موضوع نوشت:با خبر نشدم که آیا آهنگ نوشته ی قبلی رو توی ایران تونسته اید بدون زحمت و دانلود کردن بشنوند یا نه؟ ولی لطف کنید اینبار بگید که آیا میتونید این عکس را ببینید یا نه؟ کیفیت و وضوحش چطوره؟ نکنه باید بیخیال عکس و این چیزها باشم.