سخنی با خوانندگان عزیز

همانطور که قبلاً عرض کردم این روزها جهت شرکت در جشن عروسی برادرزاده ام به شهر اوماها(ایالت نبراسکا) آمده ایم و متاسفانه امکان نوشتن و نیز پاسخگویی نظرات خوب شما عزیزان را ندارم و بدینوسیله عذرخواهی میکنم. راستش الان هم بخاطر مشکل فونت فارسی کامپیوتر برادرم، دست به دامن یک برنامه ی کامپیوتری تبدیل کننده ی حروف انگلیسی به فارسی به نام«بهنویس» شده ام و بقول جَــوونها «فارسینگلیش=فینگلیش» تایپ میکنم و بعد از کلـّی تغییرات، این کلمات شکسته بسته را از طریق کپی گیری خدمت شما ارائه میکنم. پس اگر جمله هایم درهم و برهم است میبخشید.... در عوض سعی میکنم که اگر حواسم جا باشه و کلـّه ام بیش از حدّ بخاطر داغی هوا !!! گرم نباشه؛ یک گزارش گونه ای از عروسی آمریکایی برایتان آماده کنم.

امـّا چند وقتی است که قصد داشتم چند نکته ای را با شما درمیان بگذارم و شاید این زمان بهترین باشد. ولی چون نمیتوانم ذهنم را جمع و جور کنم و نظمی منطقی بین کلامم ایجاد کنم؛ به ترتیب شماره و نامنظم مینویسم و از جمله:
1- خوشم میاد که شما هم از خودم دین و ایمونتون بیشتره و یکیتون متوجه نشد که درنوشته ی قبلی، بجای 124 هزارتا پیغمبر 120 هزارتا برشمرده ام .... البته خیلی هم بد نیست و اگه هرساله 4 هزارتا کم کنم؛ لابد اینجوری وقت میشه تا به همین «امام» و «ائمه»ی جدید برسیم و بیشتر فکر کنیم که با اونها چه کنیم؟

2- دوستی اعتراض داشته که چرا هیچ جایی سخن از پدرم به میان نیاورده ام. راستش وقتی ایشان به رحمت ایزدی رفتند، بنا به شناسنامه های متعددی که داشتند حدود 90 تا 105 سال سن داشتند. آنچه که مهمه من در آن زمان حدود 21 سال بیشتر سن نداشتم و تنها خاطراتی که برایم وجود داشت بیماری و سکته ی ایشان بود که بیش از 17 سال افتاده ی بستر بودند. البته ایشان صاحب کمالات بسیاری بودند و در عین حالی که از راه کشاورزی امرار معاش میکردند؛ تحصیلکرده ی مکتب خانه ها و حوزه های علمیه نیز بودند. هرچه هست؛ مردم قدیم شهرم او را به نام نیک یک «روحانی» مردمی میشناختند تا آخوندی دین فروش و درباری.... لذا من خودم را در شان آن نمیبینم که درباره ی ایشان چیزی بنویسم که به طور حتم حـقّ مطلب را ادا نمیکنم.... پس بذارید من همچنان«بچه ننه» بمانم و امیدوارم فرصت شود تا دیگران بگویند تا من بنویسم.

3- واقعاً خدا را شکر میکنم که فرصتی دارم تا از دریچه ی این وبلاگ با شما دوستان اهل دل به گفتگو بنشینم و از نظرات شما استفاده ها ببرم. هرچند من هم مثل هر وبلاگنویس دیگری از دیدن و خواندن نظرات خوب شما لــذت فراوان میبرم و علاوه بر روحیه گرفتن؛ بر آموخته هایم بیشتر میافزایم؛ جا دارد خدمت همه ی وبلاگنویسان عزیزی که قدم رنجه میکنند؛ این نکته ی مهم را یادآوری نمایم که: اگر بنده نظری را در وبلاگهای آنان مینویسم هیچوقت بخاطر چشمداشت رفتار متقابل نیست. فقط و فقط بخاطر ابراز ارادتم است و بس. به این معنی که اصلاً از ایجاد رودروایستی ورفتارهای ایرانی وار که « من یه بار رفتم و حالانوبت اونهاست» و .... خوشم نمیاید و این کار را یک جور «معامله» میبینم تا رفتاری از سر عشق و دل... بدی کار اینجاست که متاسفانه من همه ی عمرم هم«تاجر» خوبی نبوده ام. لذا درخواست میکنم با نظر لطفی که به این حقیر دارید؛ قدم رنجه کنید که خاک قدمهای مبارک شما سرمه ی چشم من است.

4-هرچند که میدانم برای بسیاری از دوستان نحوه ی نظر نویسی در وبلاگ کمی پیچیده است و شاید ترجیح بدهند از آدرس ایمیل بالای صفحه جهت ارتباط با این حقیر استفاده کنند؛ بد نیست دوستان تازه وارد بدانند که من همه ی نظرات را بدون تایید قبلی اقدام به انتشار میکنم و نظر همه برایم محترم است. لذا هیچ ترتیب و آدابی مجویید و هرچه میخواهد دل تنگتان بگویید. آنچه باید میگفتم را من گفته ام و زمان، زمان نظر شماست.

5- در مورد نوشته ی قبلی بعضی دوستان علاقمندی نشان داده بودند که گذشته ها را برایشان زنده کرده بودم.... والله آنچه که گفتم عین تجربه ای بود که داشتم و البته فضولی و پرس و سوال از این و اون هم بی تاثیر نبود... چون مطلب بیش از حدّ طولانی میشد از ذکر بسیاری از مراسم خرافه ای و رسم و رسوم هنگام تولـّد نوزاد خودداری کردم... مثل اینکه: زائو کلوخی را در چاه میانداخت و معتقد بودند تا این کلوخ آب بشود؛ بچه به دنیا آمده است... و یا هزاران خرافه ای که هنگام زایمان انجام میدادند تا ارواح خبیث و جن ها را از نوزاد و مادر دور کنند... و یا پس از ختنه ی نوزاد از زُماد(ضماد = پـُماد) ساخته شده از هسته ی هلو به عنوان آنتی بیوتیک استفاده میکردند و ....

6- همینطور که گفتم؛ نه دیگران را دقــّـتـی در تولـّد گویی ام هست و نه خودم آنچنان علاقه ای نشان میدهم .... چراکه اگر بخواهم مثل آمریکاییها با نصب روبانی به لباسم که روی آن نوشته شده است Birth day Boy تمام این روز را اینور و اونور رژه برم؛ از Boy بودن من یکی حسابی گذشته است. در عوض قرار است باز به رسم آمریکاییها اگر زنده ماندم؛ برای جشن نیم قرن زندگی دنیایی و 50 سالگی ام جشنی مـُفــصــّـــل همراه با شام و بزن و بکوب و برقص برپا کنند. لذا فعلاً به شمکهای مبارکتون وعده ی کیک و شیرینی ندید و یه کوچولو که صبر کنید همین روزها و دقیقاً به حساب آمریکاییها 8 سال دیگه در خدمتتونیم. البته اهل و عیالم بخاطر روز تولـّدم همه ساله یک روز را به من یک ارفاقی دارند و به همون شستن راضی هستند و اتو کشیدن ظرفها رو به من می بخشند !!! اصلاً هم خیالشون نیست که مثل آمریکاییها اجازه دهند هرچه که میخواهم برای این یک روز انجام دهم و بخورم و بریزم و بپاشم.


7- این روزها بسیار شنیده ام که عکسهای بلاگر در ایران فیل+تر است... امیدوارم که خدا اونایی که هی این فیلهای تر و خشک را هوا میکند؛ سر عقل بیاورد... با این حساب سعی میکنم از اضافه کردن عکس مثل همین نوشته تا حدّی خودداری کنم تا باعث کلافه شدن شما عزیزان داخل ایران نباشد..... اولـّش که دوستان اسم «فیل+تر» را ذکر میکردند؛ توی دلم خوشحال شدم که: آخ جون! الکی زد و ما هم مشهور شدیم و یه بار توی دنیا ما رو هم آدم حساب کردند!!! ولی مثل اینکه این خبرا نیست.... بهرحال اگر مشکل کار به جایی رسید که مجبور شدم؛ میکنم آن کاری که باید !!؟؟ اگه گفتید چیکار میکنم؟