صلیب کنارجاده

1-اوّلین دوشنبه ی ماه سپتامبر( 15 شهریور امسال) یکی از 10 تعطیل رسمی و فدرال(سراسری) آمریکا به مناسبت «روزکارگر»Labor Day است. این سه روز تعطیلی شنبه تا سه شنبه سبب میشود که بیشتر آمریکاییها این آخرین رمق های تابستان را قدر بدانند و بیشتر مراکز تفریحی و پارکها و پارک دریاچه ها و .... مملو از آدم کنند که یا اتاقک های اجاره ای را تصاحب کرده اند و یا با برپا کردن چادر و... لحظات را به خوشی بگذرانند. البته این تعطیلی برای من و همکارانم هیچ تفاوتی با روزهای عادی ندارد؛ چرا که هرچند همه ی ادارات دولتی و مدارس و ... تعطیلند؛ مراکز شبانه روزی آموزشی بخاطر حضور دانشجویان در خوابگاهها، همچنان به کارهای عادی خود میرسند. با اینحال بیشتر این روز را به حالت تق و لق سپری میکنیم وهمین مرا به یاد روزهای آخرسال ایران و قبل از عید میاندازد که با همکارانم در محل کار حاضرمی شدیم و عاطل و باطل مینشستیم توی دفتردبیرستان و هی چای تلخ را میبستیم به مزرعه ی خالی معده و هی از اینور و اونور داستان میبافتیم. امـّا امسال این دوشنبه برای تمامی مجتمع آموزشی محل کارم عزاسرا شده بود چرا که:

سه تا از دانشجویان فارغ التحصیل شده ام به منزل پدری یکی از دوستانشان در منطقه ای کوهستانی دعوت میشوند و پس از دو روزاستراحت، در راه برگشت به درّه ای پرت میشوند. یکی از دخترها درجا کشته میشود و حال آن دو تن هم وخیم گزارش شده است و تا این ساعت قطع نخاع شدن یکی از آنها(نفردوّم بعد از آن خانم آمریکایی - آفریقایی تبار) مسـلـّم شده است. همه را ماتم گرفته و این خبر سخت تکان دهنده بود. شنیدن این خبر حتــّی برای خانواده ی من هم سخت بود؛ چراکه آنها را میشناختند وبه نوعی مرا مدیون آنها میدانند. درست هم میگویند که: هرسه تن آنها کسانی بودند که با حضورشان در کلاسهای فارسی سالهای گذشته، نقش مهمی در حمایت از ادامه ی کاری من داشتند. قابل ذکره که هشتاد درصد تصادفات و حوادث رانندگی اینجا توسط جوانان «عشق سرعت» رخ میدهد که بیشترشان هم مست اند. مخصوصاً در روزهای تعطیلی آخر هفته که همگی آنها راهی میکده ها(بارها) و کلوبها میشوند و دم دمای صبح عازم برگشت به خانه هایشان هستند. متقابلاً هم شدّت بگیر و ببند پلیسها و تعداد آنها در این دو شب و روز بسیار بسیار بیشتر است و محال است اجازه ی رانندگی به هیچ آدم مستی بدهند و ای بسا که دستگیرشان هم میکنند.

با این همه اگه شما هم روزی آمریکا نشین شـدید طول مدّت تعطیلی دو روز آخر هفته، با چشم و گوشی بازتر رانندگی کنید و هر وقت هم دیدید که یک جوان کـلـّه خری پا روی گاز گذاشته؛ شما هم به همون سرعت از اطرافش فرار کنید. البته این بنده های خدا مست نبودند و ظاهراً شدّت باد و باران باعث محدود شدن دید راننده و سقوت به درّه شده بود. گفتنی است که در اینگونه مواقع که کسی در جاده های بین شهری کشته میشود؛ در یادبود او دسته گلی مصنوعی و زیبا و یک صلیبی که نام او روی آن نوشته شده، زینت بخش کنار جاده و محل حادثه است و خانواده اش با تعویض و نوکردن هرساله ی آن، یاد عزیز از دست رفته شان را گرامی میدارند. با خودم داشتم فکر میکردم اگه قرار بود برای هر نفری که هر 25 دقیقه در ایران بخاطر تصادف کشته میشوند؛ یک درخت هم کاشته شود؟ ایران بخاطر رتبه اوّل بودنش در این یک مورد چه جنگلی میشد.(فقط از ابتدای سال 88 تا پایان بهمن‌ماه_ فقط در این 11 ماه، اسفند و نوروز که جای خود دارد_ 21 هزار و 140 نفر جان خود را در سوانح رانندگی كشور از دست دادند و بیش از 272 هزار نفر مجروح شدند. چه افتخاری!!؟؟)

2- دوستی بصورت ناشناس در نوشته ی قبلی از خورد و خوراک حلال و پیدا کردن قبله و ... سوالی پرسیده بود و ظاهراً دونوشته ی قبلی ام را بخاطر طولانی بودن نخوانده بود. همانطور که قبلاً هم مفصل توضیح داده ام با مراجعه به «این سایتPray Time» جهت قبله و وقت اذان را میتوانید تشخیص دهید. چنانچه نام محل و شهری که به اینترنت متصل شده اید بصورت اتوماتیک مشهود نبود در قسمت تنظیمات نام شهر را باید وارد کنید و .... آنچه که مرا واداشت نظر ایشان را در اینجا بیشتر توضیح دهم این بود که: مبادا داشتن اعتقادی خاص و یا دلنگرانی های عقیده و مذهب، برایش شرمی دربر داشته باشد؟ هرکه هست و طرفدار هر عقیده ای، نه تنها اعتقادش محترم است؛ بلکه باید با احترام گذاشتن به نظرات دیگران، کاری کند تا دیگران هم به نظر و اندیشه اش احترام بگذارند. جا دارد یادآوری کنم که حاضران این سراچه نه تنها از هرگونه تعصب ورزی در هر اندیشه ای دوری میکنند؛ بلکه نهایت احترام را برای همه ی اعتقادات و مذاهب داشته و دارند. در ضمن پیشاپیش فرارسیدن عید سعید فطر را تبریک عرض میکنم و بخور بخورتان نوشانوشتان باد.

3- دوستی تذکری داده بودند و از مصرف بسیار زیاد «سس مایونز و سس زردرنگ خردلmustard» در بین غذاهای آمریکایی یادی کرده بودند و مرا به یاد یک مورد انداختند. یکی از ساندویچهای ارزان 1 دلاری «مک دونالد» McChicken است که از یک تکـّه مرغ سرخ شده، نان ساندویچ و کمی هم کاهوی خـُرد شده تشکیل میشه. یه جورایی دختر دوساله ام فرین عاشق این ساندویچ است. وقتی باریک شدم؛ دیدم طعم لذیذ سس مایونزی که به کاهوها میزنند؛ اورا عاشق این ساندویچ کرده؛ وگرنه هیچ ترحمـّی نسبت به جیب بابای اصفونی اش نداشته و ندارد. گفتنی است که در مبحث قبل ذکری از صبحانه ی آمریکایی به میان نیامد و بد نیست بدانید که مصرف نوعی سوسیس از انواع گوشت به نام«ساســِـج Sausage» رواج دارد که در کنار موارد دیگری صرف میشود از جمله: تخم مرغ ، خلال سیب زمینی سرخ شده، نان تازه ی پخته شده در فر(بیسکوییت)، نوعی سُس به نام «گریوی Gravy» که از عصاره ی خارج شده از گوشت در حال پخت تهیه ‌شده و برای مزه ‌دارتر شدن آن خوراک‌های گوشتی به آن اضافه می‌کنند و....

البته برای بیشتر افراد و بخصوص بچه ها مصرف ترکیب سوخاری و تــُرد شده ی آرد بیشتر بقولاتی مثل جو، گندم، ذرت، برنج و... به نام«سریال Cereal» و شیر رواج بسیار دارد. موارد ذکر شده همچون نان خشکـّه ای که خرد شده باشد در بسته بندی های متفاوت «ساده» یا «مخلوط» با توت فرنگی خشک شده؛ گردو، بادام، کشمش و... وجود دارد که به مثل آبگوشت تیلیت خودمان با شیر معمولاً سرد بعنوان صبحانه مصرف میشود. حالا تصوّرش را بکنید که راهی ایران شویم و خارسوی(مادرزن)عزیز هم بخواد حسابی تحویلمان بگیرد و هی چای شیرین و نان سنگک تازه و پنیر تبریزی را توی گلوی ما فرو بدهد و فرین هم یه ریز غــُر بزند که من «سریال» میخوام!! خارسوی عزیز هم دو دستی بزند توی سرش که آخه تلویزیون و فیلم و سریال هم میشه صــوپهانـــَه(به لهجه ی ترکی: صبحانه)!!!؟؟

4- هی گفته اند و میگند چرا عکسی از خودم منتشر نمیکنم. بماند که دیدن عکس پیر مردی مثل من دیدن نداره؛ ولی خودتان قضاوت کنید وقتی هی میگند این آمریکاییها چاق اند و گـُنده اند و ..... هرکس دیگه ای هم جای من بود؛ آیا جرائت میکرد که دست به اینکار بزند؟ چیزی که هست بابا اینقدر هم که گفته اند؛ همه ی آمریکاییها بی ریخت و بدقواره چاق نیستند به خدا!!! باید ببینی که بعضی هاشون چه اندام و ترکیبی دارند!! فقط عیبش اینه که وقتی از دور میبینی دل رو میبرند و همینکه نزدیک میشند زهــرّه ی آدم را. آنچه که مهمه بدونید که این آمریکاییها از بس حرص ما جهان سوّمی ها و بخصوص نفت و معادن بدبوی ما رو میخورند؛ از شـّدت غـُصـّه ورم میکنند؛ وگرنه اینقدر هم که توصیف میکنند نیستند. اصلاً شماها ندید پدید هستید؛ وای به روزی که مرا از نزدیک ببینید و لابد اونوقته که دیگه هیچ تهمتی به دیگران نخواهید زد!!!؟