قالب وبلاگ

جمعه است و هیجان استقبال از دو روز تعطیلی آخر هفته و همه کس خوش اخلاق. هرچند این نوشته را با شروع هفته ی کاری در ایران ارسال میکنم؛ این دو روز تعطیلی خوب بهانه ای شده است تا اگه شد یک خونه تکونی از وبلاگ داشته باشم. البته اگه این چهارتا شوید موی سیاه رو بخاطر این وبلاگ و پیچیدگی های کار با کامپیوتر سفید نکنم!؟ بخصوص که هر وبلاگی که سر میزنم همه خوش ذوقی کرده و یک دکوراسیونی زیبا دارند و مال من پیرتر از سن وسالم و قدیمی تر از فکر و رفتارم بود و هست. البته تلاش دارم تا سایز فونت نوشته ها را فعلاً درشت تر کنم تا خدای نکرده باعث عینکی شدن شما نباشم و خدا خدا کنم تا شاید یه دلسوز خوش ذوقی پیدا بشه و درست و حسابی دستی به آن بکشد. با اینحال اگه لطف کنید بگید که آیا عکسها در ایران دیده میشود و درشتی نوشته ها مطلوب هست یا نه؟ ممنون میشوم. در ضمن نظرات نوشته ی قبلی را پاسخ ندادم تا اینکه کماکان بتوانم نظرات دوستان بیشتری را بخوانم. لذا لطف کنید و دستنوشته ی دوستم را بیشتر به نقد و نظر بکشید تا بدین شکل ایشان هم مجبور به پاسخگویی بشوند و این توفیق را داشته باشم تا دستش را بیشتر رو توی این سراچه بند کنم و نره که بره!!!

امــّا در این فرصت کوتاه میخوام درباره ی ترکیب غذایی خاص آمریکاییها یه کمی صحبت کنم و زیاد وقتتون رو نگیرم. همانطور که میدونید علاوه بر فرهنگ و نژاد، چند عامل دیگری از جمله وضعیت آب و هوایی و جغرافیایی، نوع رژیم غذایی هر کشوری را تعیین میکند. مثلاً بین ما ایرانی ها، جنوبی ها و ساحل نشینان بسیار بیشتر از دیگران ترکیبات غذاهای دریایی را در سفره ی خود دارند. ویا خرما یکی از ترکیبات اصلی سفره های کشورهای عربی است. البته از عامل مهم دین و جمعیت هم در امر تعیین ترکیبات غذایی نباید غافل شد. مثلاً وجود یا عدم وجود غذاهای حلال و حرام برای مسلمانان و یا اینکه هندوها به هیچ وجه گوشت گاو نمیخورند و در عوض در آمریکا، اصلی ترین گوشت قرمز گوشت«گاو» است. و یا هرچند در بیشتر ایران گوشت گوسفند یکی از اصلی ترین گوشتهای مصرفی است؛ وقتی از رایج بودن مصرف گوشت«شتر» در منطقه ی اصفهان و نجف آباد میشنوند؛ ممکن است قیافه ی خاصی از خود نشان بدهند که..... نـــه!!؟؟ راست میگی؟؟ حالا خوبه گوشت یک حیوونی اهلی و شناخته شده را ذکر میکنم.

نمیدونم اگه بشنوند که در چین عامل پیدا کردن غذای کافی برای آن همه جمعیت یکی از معضلات بزرگ مردم و حکومت است و همین عامل سبب شده تا همه گونه حیوون و جونور خاکی و زیر خاکی ودریایی و زیر دریایی و هوایی و زمینی و کوهستانی و ...را مصرف کنند؛ اینجور آدمها چه قیافه ای از خود به منصه ی ظهور میگذارند!!؟ قصد ندارم اسم خوراکی های عجیب و غریبشان را ذکر کنم که شاید حسّاس باشید و از خورد و خوراک بیفتید. ولی باید بدانید که همه گونه خوراکی و طعم ها به مرور برای همه کس عادت خواهد شد. مثلاً اوایلی که آمده بودیم؛ همگی مخصوصاً خانمم یک شیکم سیر گشنگی(گرسنگی) خورد که حدّ نداشت. نه بوی غذاها دلچسبمان بود و نه طعم آنها. حتی نسبت به بعضی از غذاها حساسیت هم نشان میدادیم و یک خط قرمز هم روی آن کشیده بودیم که دیگر لب به آنها نزنیم. ولی با گذر زمان آرام آرام ذائقه ی ما نیز تغییر کرد و اکنون مثل یک آدم سربه راه هرچیزی را میبلعیم؛ وگرنه محکوم به گرسنه ماندن میشویم.

یکی از ترکیبات اصلی سفره ی آمریکایی ها انواع و اقسام «سیب زمینی»زرد وسرخ و سیاه و... است. از سیب زمینی پخته ی کامل پیچیده در کاغذ قلع گرفته تا خلال سرخ شده ویا به روش دیزی خوری کوبیده و له شده(به آن حج ...ببخشید...«مش پـُتی تُ»Mashed potato میگند). دومین موردی که بدون چون و چرا در سفره ی آمریکاییها دیده میشود؛ انواع و اقسام پنیر است. از پنیر خلال شده(خردشده) گرفته تا پنیر زرد و پیتزایی و فلفل دار و چرب و بی نمک و سفید و ورقه ای و .... اینطور برایتان بگویم که اگه «نان و برنج» یکی از اصلی ترین ارکان سفره ی ایرانی است؛ آمریکاییها محال است که به هر بهانه ای که شده از مصرف پنیر خودداری کنند؛ به نحوی که یک نفری را دیدم خلال پنیرطعم مورد علاقه اش را با بستنی قاطی میکرد و میخورد و چه «هـووووم هووومی»(به به ای) که نمیکرد.

بد نیست بدانید که بیشتر خوراکی های آمریکایی، معمولاً بصورت تنها در سرسفره قرارمیگیرد. مثلاً فقط مرغ پخته شده در یک ظرف قرار میگیرد و گوشت پخته شده یا برنج یا گیاه بامیه ی سرخ شده یا سیب زمینی پخته و .... نیز در ظرفهای جداگانه قرار میدهند. به این معنی که مثل ما ایرانیها از انواع و اقسام ادویه جات و طعم دهنده ها هنگام پخت آن استفاده نمیکنند؛ تا هرکس به علاقه ی خود با دیگر مواد غذایی سرسفره آنها را ترکیب و مصرف کند. برای همین است که هر چیزی را هرکس به هر روشی که خواست مصرف میکند. مثلاً همین سیب زمینی پخته شده را یک نفر از وسط میبـُرَد و با اضافه کردن کــرّه یا پنیر یا فلفل و... مصرف می کند و دیگری بدون اضافه کردن هیچ افزودنی. روی همین اصل هر وقت که غذای محل کارم «چیلی» Chiliباشه(شبیه به تاس کباب که پر است از لوبیا و فلفل و گوجه و گوشت چرخ کرده)؛ من به روش ایرانی وار با خــُرد کردن چندتایی از بیستکویتهای شورمزه(شبیه به تـُرد ایرانی) توی کاسه ام؛ به روش آبگوشت خوری ایرانی وار حالی به خودم میدم . هرچند که خانمم هرباره اعتراض دارد و وقتی هم مرا بیخیال تر از آن میبینه میخنده و میگه اینم یه سلیقه ایه!!؟؟

آخرین مطلب اینکه:یکی از پایه های ثابت ترکیبات غیر اصلی سفره ی آمریکایی وجود یک یا بیشتر سبزیجات پخته شده از جمله: لوبیا سبز، ذرّت(بلال) دانه شده، نخود فرنگی، هویج، براکلی(شبیه گـُل کلم و سبز رنگ که فرین به آن میگوید«درخت»)است. دیگر اینکه در غذاهای آمریکایی به راحتی میتوان رگه هایی از انواع ذائقه و غذاهای دیگر فرهنگ ها و کشورها را یافت. مثلاً غذایی است به نام «میت لـُف»Meatloaf که هزار باره «گوشت ریزه/قیمه ریزه/کوفته»ی ایرانی است. و یا انواع غذاهایی مکزیکی و ایتالیایی و حتی گاهی هم «هاموس»عربی(ترکیبی از نخودآبپزکوفته شده و روغن کنجد و زیتون). خب بیشتر از این خسته تون نکنم و ای بسا که روزه هم باشید و حسابی معده هاتون رو تحریک کردم. پس بدون هیچ حرف اضافی میرم که برم.... راستی بفرمایید «قلیه ی جیگر و دل و قلوه ی گوسفند»!!! نترس بابا!!! از فروشگاه عربی خریدم و حلاله!!! جون خودت با این ترشی مشتی که خانمم درست کرده و این نونهای مکزیکی که شبیه نون خونگی خودمون میمونه به اسم«پیتا»Pita حسابی میچسبه!!! خلاصه اگه تعارف کنید، اشتباه کرده اید... از من گفتن بود.